Είμαι η Ελένα Νατάλια Ρουσόβνα, 21 ετών και 3 μηνών. Ορφανή από μάνα και πατέρα, ήρθα στην Αγία Πετρούπολη πριν από πέντε μήνες. Το σπίτι μου είναι στο Ιρκούτσκ, μόνο που κανείς δεν θα με κλάψει εκεί.

Ο Έλληνας συνέρχεται πρώτος. Περνάει το χέρι του από το αυχένα, ύστερα απ΄ τα μηνίγγια του.  Σίγουρα νοιώθει το κεφάλι του βαρύ, πιασμένο σε μέγγενη.  Βρίσκεται ξαπλωμένος στο πάτωμα και προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί και πού βρίσκεται. Δίπλα του βλέπει το Ρώσο και τα θυμάται με μιας όλα. Τι νύχτα κι αυτή!  Ο Κομισάριος του Λαού Αλεξέι Ιβάνοφ, ροχαλίζει με ανοιχτό το στόμα.

Ο Έλληνας χαμογελά ειρωνικά, αυτάρεσκα, σκέφτεται ότι ο χτεσινοβραδινός του συμπότης έχει λιγότερες αντοχές από εκείνον. Και τότε με είδε. Γυμνή, μέσα σε μια λίμνη ούρων, η μόνη από τις τρεις νεαρές ρωσίδες που τους διασκέδαζαν την προηγούμενη νύχτα, να κοιμάμαι τον αιώνιο ύπνο με μάτια ορθάνοιχτα. Η μπλαβιασμένη γλώσσα μου κρέμεται έξω από το στόμα μου, όπου το κοκκινάδι έχει πασαλειφτεί, κάνοντάς με να μοιάζω με αποτυχημένο παλιάτσο. Ένα μεταξωτό κορδόνι κουρτίνας είναι περασμένο στον άσπρο μου λαιμό.

Ξεμέθυσε αμέσως. Πετάγεται όρθιος και με πλησιάζει. Αγγίζει τον καρπό μου, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει ότι είμαι ήδη παγωμένη. Ρίχνεται πάνω στο Ρώσο και αρχίζει να τον ταρακουνά φωνάζοντας. Τελικά τον συνεφέρνει με χαστούκια.  Χρειάστηκαν αρκετά λεπτά για να καταλάβει τι του έλεγε ο πανικόβλητος Έλληνας.  Κατάλαβε μόνο όταν εκείνος του έπιασε με τα δύο χέρια το πρόσωπο και του έστρεψε το κεφάλι προς το μέρος μου. Ο Ρώσος μπουσουλά προς εμένα, με αγκαλιάζει και αρχίζει να θρηνεί.

Ο Έλληνας ξέρει πως δεν έχουν χρόνο για χάσιμο, ό,τι είναι να γίνει πρέπει να γίνει άμεσα. Πιάνει το Ρώσο από τις μασχάλες και τον ανασηκώνει. Τον στηρίζει στον τοίχο και, προσπαθώντας να ανακτήσει τη χαμένη του αυτοκυριαρχία, αρχίζει να του μιλά ήρεμα, ρωτώντας και προσπαθώντας να καταλάβει τι ακριβώς είχε συμβεί την προηγούμενη νύχτα.

Τελικά ο Ρώσος αρχίζει να μιλά.  Ανάμεσα στους λυγμούς του, οι λέξεις σχηματίζουν φράσεις και οι φράσεις αποκτούν νόημα. Οι δύο άντρες είχαν ξεκινήσει τη βραδιά τους μέσα σε εξαίρετο κλίμα, για να γιορτάσουν τη συνεργασία του Έλληνα εμπόρου με την Κυβέρνηση των Σοβιέτ. Ο Κομισάριος του Λαού Αλεξέι Ιβάνοφ ήταν ο υπεύθυνος, εκ μέρους της Κυβέρνησης, για την επιτυχή έκβαση αυτής της συνεργασίας. Μετά το κλείσιμο της συμφωνίας, προσκάλεσε τον Έλληνα σπίτι του για να τη σφραγίσουν και με ποτό. Τρεις όμορφες, νεαρές κοπέλες, με ελάχιστες αναστολές, συμπλήρωσαν την παρέα. Η μία ήμουν εγώ. Ήπιαμε όλοι πολύ, τόσο που να μην αντέχουμε άλλο. Ο Έλληνας, κάποια στιγμή, πέρασε στη χώρα του ύπνου, ενώ ο Ρώσος άντεχε ακόμη. Μετά όλα μπερδεύονται. Θυμάμαι να μου φωνάζει, να μαλώνουμε, δεν θυμάμαι όμως γιατί.. Ξαφνικά θολώνει, βάζει τέρμα στη διαφωνία μας σφίγγοντας το κορδόνι που κρατούσε την κουρτίνα του δωματίου τραβηγμένη στο πλάι, γύρω από το λαιμό μου. Χάνω την ανάσα μου και τη ζωή μου.

Ο Ιβάνοφ είναι τρομοκρατημένος. Η νέα Κυβέρνηση, και ο ίδιος ο Λένιν, δεν επιδοκιμάζουν αυτές τις συμπεριφορές. Ήδη ήταν σε δυσμένεια, μετά από κατηγορίες ότι είχε στην κατοχή του αντικείμενα που είχαν κλαπεί από τα Χειμερινά Ανάκτορα, από τον όχλο που τα κατέλαβε. Η σχετική έρευνα τον αθώωσε, αλλά ένα καινούριο σκάνδαλο ήταν σίγουρο πως δεν θα βοηθούσε καθόλου. Πέφτει στα γόνατα του Έλληνα και τον ικετεύει να τον βοηθήσει να ξεφορτωθούν το πτώμα, το πτώμα μου.  Ο Ιβάνοφ ξέρει πως δεν υπάρχει κανείς να με αναζητήσει, ήταν εκείνος που με μάζεψε από τον σταθμό των τραίνων, ήδη το πρώτο βράδυ που πάτησα το πόδι μου στην Αγία Πετρούπολη. Στο όνομα της φιλίας και της επικερδούς, για τον Έλληνα, συνεργασίας τους, του ζητά, απαιτεί να τον βοηθήσει.

Την ίδια νύχτα δυο σκιές κατεβαίνουν από μιαν άμαξα, στην ανατολική όχθη του Νέβα. Κουβαλούν ένα δέμα μακρύ και βαρύ μέσα σε μια βάρκα και, κωπηλατώντας, φτάνουν μέχρι τα μέσα του ποταμού. Το γυμνό πτώμα μου, τυλιγμένο σε ένα χαλί και δεμένο μαζί με ένα αμόνι, ρίχνεται στα θολά νερά του ποταμού για να μη βρεθεί ποτέ.  Ο Κομισάριος του Λαού Αλεξέι Ιβάνοφ θα παρασημοφορηθεί για τις υπηρεσίες του στην οικονομία του νέου κράτους και ο Έλληνας θα γυρίσει στη χώρα του με μια νέα εμπορική συμφωνία.

Είμαι η Ελένα Νατάλια Ρουσόβνα από το Ιρκούτσκ, 21 ετών και 3 μηνών. Δεν έμαθα πολλά πράγματα στη ζωή μου, για τρία όμως είμαι σίγουρη: δεν θα ξαναγυρίσω ποτέ στο Ιρκούτσκ, δεν θα μεγαλώσω ούτε μια μέρα και θα κοιμάμαι για πάντα στο βυθό του Νέβα.